In 1830 scheurde België zich af van Nederland en werd ik koning. Het ongenoegen van Nederland had echter een grote impact op onze economie. Zij sloten de kanaalverbindingen naar de noordelijke provincies af en zelfs de haven van Antwerpen werd geblokkeerd. Om een sterk industrieel land te kunnen worden moesten we een oplossing vinden: een nieuw kanaal graven of een spoorwegnet ontwikkelen.

Ikzelf was voorstander van het laatste!

Maar er was veel weerstand. Tussen 1830 en 1834 volgde in het parlement de ene discussie op de andere en er werden vele studies uitgevoerd. De tegenstanders van de spoorweg beweerden dat er minder werkgelegenheid zou zijn, zeker voor de koetsiers en schippers. Sommigen dachten zelfs dat de eieren als omeletten zouden aankomen en de melk als boter! Een duidelijk teken van angst voor het onbekende.

Maar uiteindelijk won de spoorweg. De ingenieurs Pierre Simons en Gustave De Ridder werden aangesteld om de plannen voor de nieuwe spoorlijn op te stellen. Zij gingen zelfs naar Engeland om te kijken hoe ze het daar deden.

Op 5 mei 1835 was het dan eindelijk zover. België was het eerste land op het Europese continent dat een spoorlijn opende voor het publiek, en ik mocht haar in hoogsteigen persoon inhuldigen. Brussel werd de eerste hoofdstad ter wereld met een treinverbinding: een 22 kilometer lange spoorlijn naar Mechelen.

Een spektakel was het: toeschouwers kwamen massaal opdraven. Zelfs in bomen en op daken was geen plaatsje meer vrij. Het valt haast niet te beschrijven hoe uitgelaten de menigte was: het leek wel alsof het volk aanvoelde dat een nieuw tijdperk werd ingeluid.

3 mastodonten: La Flèche, Stephenson en L’Eléphant

De 900 genodigden reisden die dag van Brussel-Groendreef naar Mechelen. Het konvooi bestond uit drie treinen, elk gesleept door een prachtige nieuwe stoomlocomotief: La Flèche, Stephenson en L’Eléphant. De reizigers namen plaats in 30 rijtuigen, getooid met de nationale driekleur. Er waren gewone open en overdekte bankwagens. Maar ook enkele diligences en berlines voor de belangrijke gasten.


De locomotieven leken wel geheimzinnige monsters. Ze waren luidruchtig en hadden een hoge schoorsteen waar voortdurend rook uit opsteeg. Op een open platform met reling stond de machinist. Hoe fier stond hij daar, hij scheen waarlijk het monster te bedwingen.

Hoewel de trein snelheden kon halen van 60 km per uur werd aanvankelijk trager gereden om iedereen gerust te stellen. Dit ondanks het feit dat de verslagen van de eerste testritten op volle snelheid positief waren:

“We moeten erop wijzen dat de ademhaling niet wordt aangetast op dit nieuwe vervoermiddel. Men voele zich geen minuut op zijn ongemak in de open wagons.“

Om veiligheidsredenen mocht ik helaas zelf niet meereizen op deze historische dag. Maar het treinverhaal liep zo een vaart dat ik zes jaar later al een eigen luxueus rijtuig liet bouwen.

En als je dacht dat mijn berline al weelderig was, dan moet je de rijtuigen van mijn opvolgers eens zien! Ga zelf maar kijken in Train World in welke stijl zij reisden.